Valentine’s Week 2018 : पूल… एक स्ट्रेंज कथा [ Its Charcha Time ]

Advertisement

सावी, अॅडव्हर्टायजिंग एजन्सीमध्ये गेल्या वर्षभरापासून काम करतेय. या क्षेत्रात येण्याचा तिचा निर्णय घरातल्यांना काही पटला नव्हता. पण, सतत ‘आऊट ऑफ द बॉक्स’ विचार करणाऱ्या या पठ्ठीने तिच्या करिअरचा मार्ग आधीच निवडला होता. लास्ट इयरलाच तिची ओळख नीलशी झाली. कॉलेज फेस्टिव्हलमध्ये व्हाया-व्हाया सुरू झालेली त्यांची ओळख इतकी घट्ट झाली की, प्रेमाच्या आणाभाका आणि रिलेशनशिप या साऱ्याची खिल्ली उडवणारी सावी आता नीलसोबतच्या नात्याचा गांभीर्याने विचार करत होती. पण, “मला काही रिलेशनशिप वगैरे नकोय.”, असं म्हणत नील नेहमीच त्यातून अंग काढत होता.

त्या दिवशी अशीच एका कॅफेमध्ये त्यांची भेट झाली आणि सावीने त्यानंतर नीलच्या घरी जाण्याचा हट्ट धरला. नीलही तिला नकार देऊ शकला नाही. घरी पोहोचताच काही वेळेच्या शांततेनंतर सावीनेच विषय काढला.
“नील… लिसन टू मी”
“हम्म से…” तो नुसतच उत्तरला.
त्याचं लक्ष मोबाईलमध्येच होतं. सावीने त्याच्या हातातून मोबाईल काढला आणि म्हणाली,
“सी आय थिंक, अब हमे रिलेशनशिप के फ्युचर के बारे मे सोचना चाहिये.”
“सावी नॉट अगेन, अॅज आय सेड धीस इज नॉट माय कप ऑफ टी. मला बंधनं नकोयत.”, नील ताडकन बोलून गेला.
“नील, आय अॅम नॉट अ पपेट. तुला वाटेल तेव्हा तू युज करुन मला विसरुन जाणार. चार, चार दिवस आपण बोलतही नाही. पाचव्या दिवशी तुझं प्रेम जागं होतं. धीस इज नॉट द वे.”,

सावीच्या रागाचा पारा आणि भावनांचा बांध आता फुटला होता. त्यांचं नातं सगळ्या बाजूने चांगलं होतं. अगदी इन्टिमसीपासून कशाचाच अभाव नव्हता. पण, फक्त त्यात कमिटमेंट बाजूला सरली होती.
तिच्या “धीस इज नॉ द वे..” म्हणण्यावर नीलने तिला मागे ढकलत,
“सो चेंज युवर वे. वी आर नो मोर टुगेदर सावी”, असं म्हणत आवाज चढवला.
“मी आधीच सांगितलेलं की मला नात्यात अडकायचं नाहीये. तेव्हा तुझी काहीच हरकत नव्हती. कम-ऑन आपण ज्या फिल्डमध्ये वावरतोय. ज्या जगात वावरतोय. तिथं नात्यांची डेफिनेशन बदललीये सावी”, असं म्हणत त्यानं थेट तिला दाराकडचा रस्ता दाखवला.
फार काही गयावया न करता,
“यू आर अ जर्क” असं म्हणत ती ताडकन निघाली.
तितक्यात
“अॅण्ड वन मोर थिंग सावी”, असं नील म्हणाला तेव्हा ती थांबली आणि मागे वळली, त्यावर
“थँक्स फॉर एव्हरिथिंग”, असं तो म्हणाला आणि आतल्या खोलीत निघून गेला. तिच्या असण्या-नसण्याने त्याला काही फरक पडत नव्हता हे गेल्या काही दिवसांमध्ये त्याच्या वागण्यातून स्पष्ट होत होतच. हे सर्व इतक्या वेगाने झालं की, दुसऱ्या दिवशी सावीचा वाढदिवस होता हे खुद्द तीसुद्धा विसरली होती.

भावनाविवश झालेली सावी मुंबईत एकटीच राहात असल्यामुळे घरी येऊन रडत बसण्यापेक्षा तिने दडवून ठेललेल्या त्या रमचा आधार घेतला. काय करावं हे तिला कळतच नव्हतं. दुसऱ्या दिवशी भणभणलेल्या डोक्यानेच ती ऑफिसाठी तयार होत होती इतक्यात फेसबुकवरचा मेसेज पॉप अप झाला.
“हॅप्पी बर्थ़डे सावी”. तो तिच्या बॉसचा मेसेज होता.
“वाव.. इट्स माय बर्थडे…” असं म्हणत ती मिश्किलपणे हसली आणि बॅग उचलून निघाली.
ऑफिसमध्ये आल्यावर नेहमी सर्वांना ग्रीट करणारी सिनियर काँटेंट रायटर सावी आज हंटरवाली झाली होती.
“सखा….ये टेबल क्लीन करो”, असं तिने ऑफिसबॉयला दरडावून सांगितलं.
एक्सटेंन्शनवरुन कॉल करत तिने पाखीला बोलावून घेतलं. पाखी सावीची ज्युनियर.
“पाखी व्हेअर इज माय स्टेशनरी? किसने कहा था मेरे डेस्क को हाथ लगाने. डोन्ट यू अन्डरस्टॅण्ड मेरे डेस्कपे इन्टर्न्स को मत बिठाना. बोला था मैने.” ती अक्षरशः ओरडत होती.

इथे मागच्या रांगेत बसलेल्यांमध्ये तिच्या वागण्याचं गॉसिप सुरु झालेलं.
“ये हंटरवाली क्यो बनी है आज…? लगता हे नील ने ढील दिया…”, असं पार्थ पटकन म्हणाला. त्या दिवशी संध्याकाळी ती वेळेपेक्षा जरा लवकरच निघाली. अर्थात वाढदिवस होता म्हणून गेली असावी असं सर्वांना वाटलं. पण तिच्या आणि नीलच्या नात्यात आलेल्या या वळणाची कोणाला कल्पना नव्हती. त्या दिवशी सावी ओलाने न जाता चक्क ट्रेनने निघाली होती. कधी तिने ट्रेनने प्रवास केला तरीही फर्स्ट क्लासने प्रवास करणारी ती आज थेट कॉमन लेडीज कंपार्टमेटंमधून गेली.
“पुढील स्टेशन ठाणे…”, असं ती ट्रेनमधील कधीही न थकणारी आणि कधीही न दिसणारी बाई बोलून गेली. सावी ट्रेनमधून उतरली. स्टेशनवर तुडूंब गर्दी तर होतीच. पण, त्यातूनच वाट काढत तिने पूलाचा रस्ता धरला. एकमेकांचे धक्के लागत होते. काही कळतच नव्हतं. पाय न उचलताही ती पुढे जात होती. एका जिन्यावरुन गर्दीचा जो लोट आला, संपूर्ण पूलावर गोंधळ झाला. हे रोजचं होतं. पण, सावीसाठी मात्रं नवीनच होतं.

तिच्या मागे असणाऱ्या त्या मुलाने “सॉरी आय कान्ट हेल्प इट” असं म्हणत आधीच धक्का लागू शकतो अशी पूर्वकल्पना दिली. त्यामुळे तीसुद्धा शांत राहिली.
“नो इश्यू…” ती म्हणाली.
गर्दी अंगावर येऊ लागलेली. कसाबसा तो पूल पार झाला. दुसऱ्या दिवशीही तेच…. ऑफिसमधली चिडचीड त्यानंतर ट्रेनचा प्रवास आणि त्या दिवशीही पूलावरची ती गर्दी… पण, त्या दिवशीची गर्दी मात्र काहीशी वेगळी होती. का कोण जाणे. आजही सावी पूलावर चढली तेव्हा गर्दीला लोट आला…. आज तो कालचा मुलगा पायऱ्यांपासूनच सावीच्या मागे होता. अर्थात त्याचा काहीच हेतू नव्हता. मुळात त्याचं सावीकडेही लक्ष नव्हतं. हे तर डिटेक्टिव्ह सावीच्या लक्षात आलं होतं. आज जरा जास्तच गर्दी होती हे सुद्धा सावीला जाणवलं. ती शांतपणे गाणी ऐकत- ऐकत ब्रिज चढत होती. आज त्या मागच्या व्यक्तीने सावीला एक प्रकारे दोन्ही हातांनी कव्हर केलं होतं… अर्थात गर्दीमुळेच असावं ते.
“हुश्श…” सरतेशेवटी पूल संपला आणि ते दोघंही आपापल्या वाटांना निघून गेले. कोण होता तो… असा पुसटसा प्रश्न तिच्या मनात आला पण, लेट इट बी… असं म्हणत तिने तो विषय स्टेशनच्या पायरीवरच सोडला.
(पू्र्वार्ध)

Share This